شبی را با من ای ماه سحرخیزان ، سحر کردی
سحر چون آفتاب از آشیان من سفر کردی
هنوزم از شبستان وفا بوی عبیر آید
که چون شمع عبیرآگین ، شبی با من سحر کردی
صفا کردی و درویشی ، بمیرم خاکپایت را
که شاهی محشتم بودی و با درویش سر کردی
چو دو مرغ دل‌آویزی به تنگ هم شدیم ، افسوس
همای من پریدی و مرا بی‌بال و پر کردی...
شهریار
تو که نوشم نِئی ، نیشم چرایی ؟
تو که یارم نِئی ، پیشم چرایی ؟
تو که مرهم نِئی ریش دلم را ،
نمک پاش دل ریشم چرایی ... ؟
باباطاهر
از سخن چینان شنیدم آشنایت نیستم
خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم
سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست
صخره ام ! هر قدر بی مهری کنی ، می ایستم
تا نگویی اشک های شمع از کم طاقتی است
در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم
چون شکست آینه ، حیرت صد برابر می شود
بی سبب خود را شکستم تا ببینم کیستم
زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست
کاش قدری پیش از این یا بعد از آن می زیستم...
فاضل نظری
هی فلانی !
زندگی شاید همین باشد
«یک فریب ساده و کوچک»
آن هم از دست عزیزی که تو دنیا را
جز برای او و جز با او نمی خواهی
من گمانم زندگی باید همین باشد ...
اخوان ثالث
خیال دلکش پرواز در طراوت ابر
به خواب می ماند.
پرنده در قفس خویش
خواب می بیند.
پرنده در قفس خویش
به رنگ و روغن تصویر باغ می نگرد.
پرنده می داند
که باد بی نفس است
و باغ تصویری ست.
پرنده در قفس خویش
خواب می بیند...
هوشنگ ابتهاج
هر چه که هستی ، بیا ! گر چه که پستی ، بیا !
توبه شکستی ، بیا ! دوست نظر می کند
نیمه شب خلوت است ، مظهر هر رأفت است
عاشق شوریده را ، دوست نظر می کند
ای شده غرق گناه ، خواب گران تا به کی ؟
چاره درد تو را ،
دیده تر می کند ...
ای رفته ز دل ، رفته ز بر ، رفته ز خاطر
بر من منگر ، تاب نگاه تو ندارم
بر من منگر زانکه به جز تلخی اندوه
در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم
ای رفته ز دل ، راست بگو ! بهر چه امشب
با خاطره ها آمده ای باز به سویم؟
گر آمده ای از پی آن دلبر دلخواه
من او نیم ، او مرده و من سایه ی اویم...
سیمین بهبهانی
بعد از آن میمردم برای اینکه تحصیلم در دانشگاه تمام شود و کار را را شروع کنم.
بعد از آن میمردم برای اینکه ازدواج کنم و بچه دار شوم.
بعد از آن میمردم برای اینکه بچه ها بزرگ شوند و به مدرسه بروند و من بتوانم به کار باز گردم.
بعد از آن میمردم برای اینکه باز نشسته شوم .
و حالا لحظه مردنم فرا رسیده !
و ناگهان دریافتم که فراموش کردم که زندگی کنم ...
زبانم را نمی فهمی ، نگاهم را نمی بینی
زاشکم بی خبر ماندی و آهم را نمی بینی
سخن ها خفته بر چشمم ، نگاهم صد زبان دارد
سیه چشما ! مگر طرز نگاهم را نمی بینی ؟
سیه مژگان من ! موی سپیدم را نگاهی کن
سپید اندام من ! روز سیاهم را نمی بینی ؟
پریشانم ، دل مرگ آشیانم را نمیجویی
پشیمانم ، نگاه عذر خواهم را نمیبینی
گناهم چیست جز عشقت ؟ روی از من چه می پوشی ؟
مگر ای ماه ! چشم بی گناهم را نمی بینی ...؟
مهدی سهیلی
حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج
فکر معقول بفرما !
گل بی خار کجاست ...؟
حافظ
تکیه کردم بر وفای او
غلط کردم! غلط
!
باختم جان در هوای او
غلط کردم! غلط !
عمر کردم صرف او
فعلی عبث کردم! عبث !
ساختم جان را فدای او
غلط کردم! غلط !
دل به داغش مبتلا کردم
خطا کردم! خطا
!
سوختم خود را برای او
غلط کردم! غلط
!
اینکه دل بستم به مهر عارضش
بد بود! بد
!
جان که دادم در هوای او
غلط کردم! غلط...!
وحشی بافقی
رسیده ام به خدایی که اقتباسی نیست
شريعتي كه در آن حكم‌ها قياسي نيست
خدا
کسی است که باید به دیدنش برویم
خدا كسي كه از آن سخت مي‌هراسي نيست
به
عیب پوشی و بخشایش خدا سوگند
خطا نكردن ما غير ناسپاسي نيست
به فکر هیچ کسی جز خودت مباش ای دل !
كه خودشناسي تو جز خدا شناسي نيست
دل از سیاست اهل ریا بکن ، خود باش
هواي مملكت عاشقان سياسي نيست
فاضل نظری
دختري خوابيده در مهتاب،
چون گل نيلوفري بر آب.
خواب مي بيند...
خواب مي بيند كه بيمارست دلدارش.
وين سيه رويا ، شكيب از چشم بيمارش باز مي چيند.
مي نشيند خسته دل در دامن مهتاب:
چون شكسته بادبان زورقي بر آب.
مي كند انديشه با خود:
از چه رو كوشيدم به آزارش؟
وز پشيماني ، سرشكي گرم
مي درخشد در نگاه چشم بيدارش.
روز ديگر،
باز چون دلداده مي ماند به راه او،
روي مي تابد ز ديدارش ،
مي گريزد از نگاه او .
باز مي كوشد به آزارش ...
هوشنگ ابتهاج
