باران عشق

خبر آمد خبری در راه است                    

                    سرخوش آن دل که از آن آگاه است

 شاید این جمعه بیاید ، شاید...              

                پرده از چهره گشاید ، شاید...

 ***فرارسیدن نیمه شعبان مبارک***

زمانهای بسیار قدیم وقتی هنوز پای بشر به زمین نرسیده بود؛. فضیلت ها و تباهی ها در همه جا شناور بودند. آنها از بیکاری خسته و کسل شده بودند. روزی همه فضابل و تباهی ها دور هم جمع شدند خسته تر و کسل تر از همیشه. ناگهان ذکاوت ایستاد و گفت: بیایید یک بازی بکنیم؛. مثلا” قایم باشک؛ همه از این پیشنهاد شاد شدند و دیوانگی فورا” فریاد زد من چشم می گذارم ،من چشم می گذارم…. و از آنجایی که هیچ کس نمی خواست به دنبال دیوانگی برود همه قبول کردند او چشم بگذارد و به دنبال آنها بگردد. دیوانگی جلوی درختی رفت و چشمهایش را بست و شروع کرد به شمردن ….یک…دو…سه…چهار…همه رفتند تا جایی پنهان شوند؛ لطافت خود را به شاخ ماه آویزان کرد؛ خیانت داخل انبوهی از زباله پنهان شد؛ اصالت در میان ابرها مخفی گشت؛ هوس به مرکز زمین رفت؛ دروغ گفت زیر سنگی می روم اما به ته دریا رفت؛ طمع داخل کیسه ای که دوخته بود مخفی شد. و دیوانگی مشغول شمردن بود. هفتاد و نه…هشتاد…هشتاد و یک… همه پنهان شده بودند به جز عشق که همواره مردد بود و نمیتوانست تصمیم بگیرد. و جای تعجب هم نیست چون همه می دانیم پنهان کردن عشق مشکل است. در همین حال دیوانگی به پایان شمارش می رسید. نود و ینج …نود و شش…نود و هفت… هنگامیکه دیوانگی به صد رسید, عشق پرید و در بوته گل رز پنهان شد. دیوانگی فریاد زد دارم میام ...دارم میام...

 

پيش از اين مردم دنيا دلشان درد نداشت .......

هيچ كس غصه اين را كه چه ميكرد نداشت .......

چشمه عاطفه از لطف خدا ميجوشيد ......

خودمانیم ! زمین این همه نامرد نداشت...

روز اول که سرشتند زگل پیکرشان

سنگی اندر گلشان بود همان شد دلشان

 تو برادر منی و من تو را دوست می دارم.

من تو را دوست می دارم، زمانی که در مسجدت به سجده می افتی، در کلیسایت زانو میزنی و یا در کنیسه ات دعا می خوانی.

من و تو فرزندان یک کیش هستیم، کیش مهر. آنان که در رأس شاخه های گوناگون این کیش قرار گرفته اند به مثابه انگشتانیند در دست واحد الوهیت، دستی که به کمال روح اشارت دارد

(جبران خلیل جبران)

 یک بار دختری حین صحبت با پسری که عاشقش بود، ازش پرسید :
*چرا دوستم داری؟ واسه چی عاشقمی؟
-دلیلشو نمیدونم ...اما واقعا"‌دوست دارم
*تو هیچ دلیلی رو نمی تونی عنوان کنی... پس چطور دوستم داری؟
-من جدا دلیلشو نمیدونم، اما میتونم بهت ثابت کنم
*ثابت کنی؟ نه! من میخوام دلیلتو بگی
-باشه.. باشه!!! میگم... چون تو خوشگلی ، صدات گرم و خواستنیه ،همیشه بهم اهمیت میدی ،دوست داشتنی هستی ، با ملاحظه هستی ، بخاطر لبخندت
دختر از جوابهای اون خیلی راضی و قانع شد

متاسفانه، چند روز بعد، اون دختر تصادف وحشتناکی کرد و به حالت کما رفت
پسر نامه ای رو کنارش گذاشت با این مضمون :
عزیزم، گفتم بخاطر صدای گرمت عاشقتم اما حالا که نمیتونی حرف بزنی، میتونی؟نه ! پس دیگه نمیتونم عاشقت بمونم ...
گفتم بخاطر اهمیت دادن ها و مراقبت کردن هات دوست دارم اما حالا که نمیتونی برام اونجوری باشی، پس منم نمیتونم دوست داشته باشم
گفتم واسه لبخندات، برای حرکاتت عاشقتم ،اما حالا نه میتونی بخندی نه حرکت کنی پس منم نمیتونم عاشقت باشم
اگه عشق همیشه یه دلیل میخواد مثل همین الان، پس دیگه برای من دلیلی واسه عاشق تو بودن وجود نداره
عشق دلیل میخواد؟
نه!معلومه که نه!!
پس من هنوز هم عاشقتم
عشق واقعی هیچوقت نمی میره
این هوس است که کمتر و کمتر میشه و از بین میره

"عشق خام و ناقص میگه:"من دوست دارم چون بهت نیاز دارم

"ولی عشق کامل و پخته میگه:"بهت نیاز دارم چون دوست دارم

"سرنوشت تعیین میکنه که چه شخصی تو زندگیت وارد بشه، اما قلب حکم می کنه که چه شخصی در قلبت بمونه

به خدا گفتم : « بیا جهان را قسمت کنیم آسمون واسه من ، ابراش مال تو ...دریا مال من، موجش مال تو ...ماه مال من ، خورشید مال تو ... »

خدا خندید و گفت:تو بندگی کن ، همه دنیا مال تو ، من هم مال تو

 

ای غصه مرا دار زدی، خسته نباشی...

آتش به شب تار زدی ، خسته نباشی...

ای غصه دمت گرم که در لحظه شادی....

با رگ رگ من تار زدی، خسته نباشی...

اگر ماه بودم به هر جا که بودم .... سراغ تو را از خدا می گرفتم

وگر سنگ بودم به هر جا که بودی....سر رهگذار تو جا میگرفتم

اگر ماه بودی به صد ناز شاید شبی....بر سر بام من می نشستی

وگر سنگ بودی به هر جا که بودم.....می شکستی مرا ،می شکستی

جمله زیبای زیر رو آقای کسری شفیعی برامون فرستاده :

انتظار سخت است ...
فراموش کردن هم سخت است ...
اما اینکه ندانی باید انتظاربکشی یا فراموش کنی از همه سخت تر است ...
(دکتر علی شریعتی)

خنده بر لب میزنم تا کس نداند راز من                          

                  ورنه این دنیا که ما دیدیم خندیدن نداشت

به دوست خود گفتم:به او بنگر چگونه بر دستهای دوست تکیه زده است در حالی که دیروز بر دستهای من تکیه زده بود؟
گفت : فردا نیز بر دستان من تکیه خواهد زد.

گفتم: به او بنگر چگونه در کنار دوست نشسته است در حالی که دیروز در کنار من بود؟
گفت : فردا نیز در کنار من خواهد نشست.

گفتم: به او بنگر چگونه از جام او مینوشد در حالیکه دیروز از جام من مینوشید ؟
گفت : فردا نیز از جام من خواهد نوشید.

گفتم: به او بنگر چگونه عاشقانه به او مینگرد در حالی که دیروز با چشمانش مرا سیراب میکرد ؟
گفت: فردا نیز مرا سیراب خواهد کرد.

گفتم : به آواز گوش فرا ده چگونه در گوش او عاشقانه میخواند در حالیکه دیروز آن را بر گوش من مینواخت
گفت : فردا نیز در گوش من خواهد نواخت.

گفتم : به او بنگر چگونه او را میبوسد در حالی که دیروز مرا میبوسید
گفت : فردا نیز مرا خواهد بوسید.

گفتم: چه زن عجیبی است !

گفت : آری! زندگی دنیوی همچون زن است .مردم مالک همه ی زمین اند!او همچنان مرگ بر همه ی مردم غلبه میکند و مانند ابدیت همه ی مردم را فرا میگیرد.!!

(دیروز-امروز-فردا از کتاب نغمه ها و موسیقی اثر جبران خلیل جبران)

  روی قبرم بنویسید کبوتر شد و رفت*زیر باران غزلی خواند ، دلش تر شد و رفت

چه تفاوت که چه خورده است غم دل یا سم*آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت

روز میلاد ، همان روز که عاشق شده بود*مرگ با لحظه ی میلاد برابر شد و رفت

او کسی بود که از غرق شدن می ترسید*عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت

هر غروب از دل خورشید گذر خواهد کرد*پسری ساده که یک روز کبوتر شد و رفت

به دنبال خدا نگرد
خدا در بیابان های خالی از انسان نیست
خدا در جاده های تنهای بی انتها نیست،
به دنبالش نگرد...
خدا در قلبی است که برای تو می تپد
خدا در لبخندی است که با نگاه مهربان تو جانی دوباره می گیرد
خدا آنجاست ، در جمع عزیزترینهایت...
خدا در دستی است که به یاری می گیری
در قلبی است که شاد می کنیخدا در بتکده و مسجد نیست
گشتنت زمان را هدر می دهد
خدا در عطر خوش نان است
خدا در جشن و سروری است که به پا می کنی
خدا را در کوچه پس کوچه های درویشی و دور از انسان ها جست و جو مکن
خدا آنجا نیست...
او جایی است که همه شادند
و جایی است که قلب شکسته ای نمانده...
خداوند زندگی را به ما نبخشیده است تا از آن روی برگردانیم
سرانجام خداوند از من و تو خواهد پرسید:

آیا "زندگی" را "زندگی کرده ای"؟!

شعری زیبا از دکتر علی شریعتی :

هر کس بد ما به خلق گوید

ما چهره به غم نمی خراشیم

ما خوبی او به خلق گوییم

تا هر دو دروغ گفته باشیم