باران عشق

پس از آفرینش آدم ، خدا گفت به او :

نازنینم ! آدم ! با تو رازی دارم

اندکی پیشتر آی ...

آدم آرام و نجیب آمد پیش

زیر چشمی به خدا مینگریست

محو لبخند غم آلود خدا ، دلش انگار گریست

نازنینم ! آدم ! (قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید)

یاد من باش  که بس تنهایم ...

بغض آدم ترکید ! گونه هایش لرزید! به خدا گفت :

من به اندازه ی گلهای بهشت، نه ! به اندازه ی عرش، نه !

به اندازه ی تنهایی ات ای هستی من ! دوست دارت هستم!

آدم کوله اش را برداشت

خسته و سخت قدم برمیداشت

راهی ظلمت پرشور زمین

طفلکی بنده ی غمگین ، آدم

در میان لحظه ی جانکاه هبوط

زیر لب های خدا باز شنید :

نازنینم ! آدم !

نه به اندازه ی تنهایی من ؛

نه به اندازه ی عرش ؛

نه به اندازه ی گلهای بهشت ؛

که به اندازه ی یک دانه ی گندم تو فقط یادم باش !

نازنینم ! آدم ! نبری از یادم ...

شادی بطلب که حاصل عمر دمی است

هر ذره ز خاک کیقبادی و جمی* است

احوال جهان و اصل این عمر که هست

خوابی و خیالی و فریبی و دمی است ...

 خیام

*جم : جمشید

مگر آسان نماید مشکلم را مشکلی دیگر

من از روزی که دل بستم به چشمان تو می دیدم

که چشمان تو می افتند دنبال دلی دیگر

به هر كس دل ببندم بعد از این خود نیز می‌دانم

به جز اندوه دل كندن ندارد حاصلی دیگر

من از آغاز در خاکم نمی از عشق می بینم

مرا می ساختند ای کاش از آب وگلی دیگر

طوافم لحظه ی دیدار چشمان تو باطل شد

من اما همچنان در فكر دور باطلی دیگر

به دنبال كسی جا مانده از پرواز می‌گردم

مگر بیدار سازد غافلی را غافلی دیگر ...

فاضل نظری

دوش چه خورده ای دلا ؟ راست بگو ، نهان مکن

چون خمشان بی گنه ، روی بر آسمان مکن

باده خاص خورده ای ، نقل خلاص خورده ای

بوی شراب میزند ، خربزه در دهان مکن

دوش شراب ریختی وز بر ما گریختی

بار دگر گرفتمت ، بار دگر چنان مکن

***

من یقین دارم که برگ ،

کاین چنین خود را رها کرده ست در آغوش باد ؛

فارغ است از یاد مرگ !

لاجرم چندان که در تشویش ازین بیداد نیست ،

پای تا سر زندگیست ...

آدمی هم مثل برگ ، می تواند زیست بی تشویش مرگ

گر ندارد همچو او آغوش مهر باد را ،

می تواند یافت ، لطف : (( هـــر چـــه بـــادا بـــــاد )) را ...

فریدون مشیری

از سر کوی تو با دیده  تر خواهم رفت

چهره آلوده به خوناب جگر خواهم رفت

تا نظر میکنی از پیش نظر خواهم رفت

گر نرفتم ز درت شام ، سحر خواهم رفت

نه که این بار چو هر بار دگر خواهم رفت

نیست باز آمدنم باز ، اگر خواهم رفت

از جفای تو من زار چو رفتم ، رفتم !

لطف کن ! لطف ! که این بار چو رفتم ، رفتم ...

وحشی بافقی

من به غیر از تو نخواهم ، چه بدانی چه ندانی

از درت روی نتابم ، چه بخوانی چه برانی

دل من میل تو دارد ،  چه بجویی چه نجویی

دیده ام جای تو باشد ، چه بمانی چه نمانی

من که بیمار تو هستم ، چه بپرسی چه نپرسی

جان به راه تو سپارم ، چه بدانی چه ندانی

ایستادم به ارادت ، چه بود گر بنشینی ؟

بوسه ای بر لب عاشق چه شود گر بنشانی ؟

می توانی به همه عمر ، دلم را بفریبی

ور بکوشی ز  دل من بگریزی ، نتوانی !

دل من سوی تو آید ، بزنی یا بپذیری

بوسه ات جان بفزاید ، بدهی یا بستانی

جانی از بهر تو دارم ، چه بخواهی چه نخواهی

شعرم آهنگ تو دارد ، چه بخوانی چه نخوانی ....

مهدی سهیلی