باران عشق

رسیده ام به خدایی که اقتباسی نیست
شريعتي كه در آن حكم‌ها قياسي نيست

خدا کسی است که باید به دیدنش برویم
خدا كسي كه از آن سخت مي‌هراسي نيست

به عیب پوشی و بخشایش خدا سوگند
خطا نكردن ما غير ناسپاسي نيست

به فکر هیچ کسی جز خودت مباش ای دل !
كه خودشناسي تو جز خدا شناسي نيست

دل از سیاست اهل ریا بکن ، خود باش
هواي مملكت عاشقان سياسي نيست

فاضل نظری

برو ای تُرک که ترک تو ستمگر کردم
حیف از آن عمر که در پای تو من سر کردم

عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران
ساده دل من که قسم های تو باور کردم 

به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود
زان همه ناله که من پیش تو کافر کردم 

تو شدی همسر اغیار و من از یار و دیار
گشتم آواره و ترک سر و همسر کردم 

زیر سر بالش دیباست ، تو را کی دانی
که من از خار و خس بادیه بستر کردم ؟ 

در و دیوار به حال دل من ، زار گریست
هر کجا ناله ی ناکامی خود سر کردم ...

شهریار

جویبار لحظه‌ها جاریست ...

چون سبوی تشنه کاندر خواب بیند آب

و اندر آب بیند سنگ ، دوستان و دشمنان را می‌شناسم.

من زندگی را دوست می‌دارم ، مرگ را دشمن .

وای ! اما با که باید گفت این‌ ؟

من دوستی دارم

که به دشمن خواهم از او التجاء بردن !

جویبار لحظه ها جاریست...

اخوان ثالث

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست

دل بکن ! آینه این قدر تماشایی نیست

حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا

 دو برابر شدن غصه تنهایی نیست؟

بی سبب تا لب دریا مکشان قایق را

 قایقت را بشکن ! روح تو دریایی نیست

آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد

  آه ! دیگر دمت ای دوست ، مسیحایی نیست

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست

حال وقتی به لب پنجره می آیی ، نیست

خواستم با غم عشقش بنویسم شعری

 گفت : هر خواستنی عین توانایی نیست ...

فاضل نظری

دیدمت ، وه ! چه تماشایی و زیبا شده ای
ماه من ، آفت دل ، فتنه ی جانها شده ای

پشت ها گشته دوتا ، در غمت ای سرو روان
تا تو درگلشن خوبی گل یکتا شده ای

خوبی و دلبری و حسن حسابی دارد
بی حساب از چه سبب اینهمه زیبا شده ای ؟

حیف و صدحیف که با اینهمه زیبایی و لطف
عشق بگذاشته اندرپی سودا شده ای

شبِ مهتاب و فلک خواب و طبیعت بیدار
باز آشوبگر خاطر شیدا شده ای

بین امواج مهت رقص کنان می بینم
لطف را بین که به شیرینی رویا شده ای

دیگران را اگر از ما خبری نیست چه باک ؟
نازنینا ! تو چرا بی خبر از ما شده ای...؟