همچو فرهاد بود کوه کنی پيشه ی ما
کوه ما سینه ما ناخن ما تیشه ما

شور شیرین زبس آراست ره جلوه گری
همه فرهاد تراود زرگ و ریشه ما

بهر یک جرعه می منت ساقی نکشم
اشک ما باده ما دیده ما شیشه ما

عشق شیریست قوی پنجه و می گوید فاش
هر که از جان گذرد بگذرد از بیشه ما...

ادیب نیشابوری