داستان نجات عشق
روزی خبر رسید که به زودی جزیره به زیر آب خواهد رفت.همه ساکنین جزیره قایش هایشان را آماده و جزیره را ترک کردند. اما عشق می خواست تا آخرین لحظه بماند٬ چون عاشق جزیره بود.
زمانی که تنها دقایقی تا غرق شدن کامل جزیره مانده بود،عشق تصمیم گرفت که از دیگران برای نجات خودش کمک بگیرد.
توانگری با قایقی مجلل و باشکوه از
نزدیکی او میگذشت.عشق فریاد زد:"توانگری،میتوانی مرا با خودت ببری؟"
توانگری جواب داد:"نه نمیتوانم،قایق من بر از اموال و سکه های طلا و
جواهرات رنگارنگ است و جایی برای تو در آن وجود ندارد."و گذشت و رفت.
عشق به سراغ غرور رفت و از او خواست تا در قایقش جایی به او بدهد.
غرور باسخ داد :"من نمی توانم به تو کمک کنم. تو سرا پا خیس شده ای و
خیس شدن تو ممکن است قایق مرا خراب کند."
غم همان نزدیکی بود. پس عشق رو به او
کرد و گفت :"آیا تو می توانی به من کمک کنی و مرا با خودت ببری؟"
غم
به تندی باسخ داد:"آه،عشق من! آنچنان غمگینم که نیاز دارم با خودم تنها
باشم." سپس قطره اشکی را که از چشمانش سرازیر شده بود پاک کرد و رفت.
شادی هم از کنار عشق گذشت. او چنان غرق شادمانی بود که حتی او را ندید و نفهمید که عشق صدایش میکند.
آب هر لحظه بالا و بالاتر می آمد و عشق دیگر ناامید شده بود که ناگهان صدایی سالخورده گفت : بیا من تو را خواهم برد سریع خود را داخل قایق انداخت و جزیره را ترک کرد. وقتی به خشکی رسیدند پیرمرد به راه خود رفت و عشق تازه متوجه شد کسی که جانش را نجات داده بود چقدر به گردنش حق دارد! عشق آنقدر خوشحال بود که حتی فراموش کرد نام پیر مرد را بپرسد !
عشق نزد علم که مشغول مسئله ای روی شنهای ساحل بود رفت و از او پرسید:آن پیرمرد که بود؟علم پاسخ داد: زمان
عشق با تعجب گفت: اما او چرا به من کمک کرد؟ علم لبخندی خردمندانه زد و گفت: تنها زمان قادر به درک عظمت عشق است...
